به وبلاگم خوش اومدی! می خوام بگم من با هیشکی (غیر این چند نفر ) سر جنگ ندارم در ضمن سیگار نمی کشم قلیون دود نمی کنم زیاد بیدار می مونم و دیگه عاشق چایی نیستم دیگه هم چیزی نیست که بخوام بگم و به اینجا اضافه کنم

هر روز کارم شده بود، ارسال رزومه به شرکت هایی که آگهی استخدامی گذاشته بودند. روزهایی که دنبال یه کار مناسب بودم؛ خودشون را جای ماه می دادند اما خبری از کار نمی شد که نمی شد. توی این مدت چندتا از اون شرکت ها باهام تماس گرفتند و وقت مصاحبه بهم دادند. با وجود اینکه کاملا خودم را آماده می کردم و با اعتماد به نفس حضور پیدا می کردم اما توی همشون رد شدم.


یه روز توی شهریور از مترو باهام تماس گرفتند. ظاهرا برای یکی از پست های اداریشون می خواستند از آزمونی هایی که رشته کامپیوتر بودند یه نفر را جذب کنند. مصاحبه طبق روال مصاحبه های قبلی انجام شد. با این تفاوت که آزمون عملی هم بهش اضافه شده بود. چند روز بعد طی تماسی که با آقای نون داشتم؛ متوجه قبولی ام شدم.

 همون رویه ای را که برای همه آزمون هایی که تا الان داده بودم؛ این بار هم در پیش گرفتم. سر وقت، بدون استرس و با اعتماد به نفس شروع کردم. رسیدن به آزمون فنی و حرفه ای که ساعت 8 برگزار شده بود و اطمینان از قبولی اون، انگیزه ام را برای این آزمون بیشتر کرده بود. اول سراغ سوال هایی رفتم که راحت تر بودند یا اینکه از جوابشون مطمئن بودم. سوالاتی را هم که شک داشتم را کامل می خوندم تا ترس جواب دادن بهشون بریزه و بعد با دایره مشخص می کردم تا دوباره بهشون رجوع کنم.


خداروشکر همه چیز به خوبی پیش رفت. چند وقت بعد گواهی فنی و حرفه ام را با نمره بالا گرفتم. همزمان اون توی آزمون مترو با رتبه 6 قبول شدم و توی فروردین ماه بود که برای مراجعه به شرکت و انجام مصاحبه باهام تماس گرفتند. مصاحبه عمومی و تخصصی طی دو مرحله انجام شد. یک ماه بعد هم نتایج را اعلام کردند و 6 نفر را برای جلسه توجیحی به مترو دعوت کردند.

بعد از اینکه با یکی از فامیلامون سر زدن کافی نت بحثم شد و با کلی دردسر و ضرر از اون کار اومدم بیرون، خودم را جمع جور کردم و به کار قبلیم برگشتم. هر چند که تبعاتش تا یکی دو سال بعد گریبانگیرم شد ولی با حرفایی که توی بحثامون شنیدم و بدرفتاری هایی که ازش دیدم؛ اینقدر هم ناراحت این قضیه نشدم و نخواهم شد.


توی همون سال گاهی برادرم ازش خبر می آورد و از برنامه هاش می گفت. یه بار توی حرفاش متوجه شدم که مترو آزمون استخدامی گذاشته و اون قصد داره با شرکت توی این آزمون به جاهای بالا برسه. وقتی این خبر را شنیدم به چشم یه فرصت بهش نگاه کردم. اول توی سایت رفتم تا از جزئیاتش با خبر بشم. خداروشکر هم شرایطش را داشتم و هم زمان ثبت نام تموم نشده بود. به سرعت دست به کار شدم و بعد از اسکن مدارک و واریز وجه ثبت نامم را تکمیل کردم...

من هر وقت از شنبه خواستم کاری را انجام بدم هیچ وقت موفق به انجامش نشدم. اما هر وقت خواستم کاری را انجام بدم و همون لحظه شروع به انجامش کردم مدت بیشتری دووم آورده. در واقع بیشتر عمر، من یه آدم شنبه ای بودم. آدمای شنبه ای همیشه با خودشون می گند که از این مهمونی به بعد رژیم میگیرم. از فردا فلان برنامه را اجرا می‌کنم. از هفته بعد به باشگاه میرم. آخر ماه تکلیفم را با رئیسم مشخص می‌کنم. از امسال عید شغلم را عوض می‌کنم. از ترم دیگه درس‌هام رو درست می‌خونم. سر فرصت اتاقم را مرتب می‌کنم و خلاصه اینکه از شنبه تغییر می‌کنم…

مثلا همین چند روز پیش بود که ناگهان تصمیم گرفتم که برنامه ورزشی که ماه ها دنبالش بودم و می خواستم عملیش کنم را پیادش کردم. همش هم به واسطه این شد که تو نت می چرخیدم و چشمم به یه برنامه با عنوان فارسی "7 دقیقه هر روز" خورد و با نصبش تصمیمم را عملی کردم. البته اگه برنامه ریزی و پشتکار نداشته باشم  این برنامه هم شروع نکرده به شکست می خوره. امیدارم این جز اون موارد نباشه که با تنبلی کردن خرابش کنم. تا یه خاطره دیگه روز خوش..

سلام به رو ماهتون... یه زمانی پاس شدن درس دیفرانسیل برام حسرت بود اما این ترم با نمره 20 قبول شدم. البته بقیه درس ها را با بهترین نمره قبولی پاس شدم به غیر از ریاضی گسسته که  اونم از کم کاری خودم بود. حالا فقط پروژم موندم و قراره مستندش را ارائه بدم و استاد برام نمره رد کنه و تا یک ماه دیگه نوشتنش را تموم کنم. وای باورم نمیشه کارشناسیم داره به این خوبی تموم میشه!

چند وقتیه به سرم زده که ادامه تحصیل بدم ولی نمی دونم کار درستی می کنم یا نه! با چند نفری مشورت کردم ولی کافی نیست. امیدم به خداست. امیدوارم اون چیزی که انتظارش را داشتم بهش برسم. نمی خوام دوباره تو جایگاهی قرار بگیرم که بعد احساس پیشمونی کنم. یکم زندگی کردن برام سخت شده و احساس می کنم اشباع شدم...

بعضی از آدم ها فقط یک دهان بزرگند. همه وجودشان همان دهان بزرگ است. بدون کله ای برای فکر کردن و گوشی برای شنیدن، تنها مدام حرف می زنند.
بعضی ها هم هیچی نیستند، به غیر از دو تا گوش. از این بعضی ها، بعضی ها هستند که با هر دو تا گوشی که همه وجودشان است، فقط می شنوند. آماده اند که هر کس چیز گفت، بشنوند و سر تکان بدهند.
بعضی دیگر هم هستند که با یک گوش می شنوند و از یک گوش می دهند بیرون! همان حکایت یک گوش در و یک گوش دروازه اند!


به هر حال، هیچ کدامشان به این درد نمی خورند که یک روز با آنها تا ته یک کوچه باریک و خلوت قدم بزنی و دو کلمه حرف حساب بگویی و دو کلمه حرف صواب بشنوی.
هیچ کدامشان به این درد نمی خورند که یک صبح برفی یا یک غروب سپید و نارنجی، دو تا لیوان چای بریزی و کنارشان بنشینی و گل بگویی و گل بشنوی.
کسی باید باشد که هم شنیدن بلد باشد و هم حرف زدن. با این جور آدم هاست که درد دل کردن می چسبد!
حدیث لزر غلامی

ای کاش این روزهای لعنتی از زندگی ام رخت بر می بست. نمی دونم شاید یه روز برگردم و این مطلب را بخونم و به ریش نداشته ام بخندم. شایدم یه دل سیر به حال زارش گریه کردم. اما این را خوب می دونم که هیچ وقت این لحظات سختی که دارم تحمل می کنم را از یاد نمی برم. ای کاش بدبختی هایم نقطه پایانی هم داشت...

بعد از اینکه کلاس دیفرانسیل تموم شد رفتم توی سایت تا گزارش آز معماری را بنویسم. البته چون حوصله و حواس نداشتم بی خیال شدم و به گزارش هایی که برای جلسات پیش نوشته بودم اکتفا کردم. قبل از وارد شدن به کلاس دیدم دو تا از گل دخترای کلاسمون آش دستشون گرفتند. قبل از اینکه شروع به خوردن کنند ازشون جریانش را پرسیدم.

ظاهرا دانشگاه دست از دلش برداشته بود و یکم از پول های دانشجوها را خرج کرده بود. فشنگی با دوستم به حیاط رفتیم و چندتا کاسه آش داغ به همراه پیاز داغ و کشک گرفتیم. البته من یه کاسه اضافه گرفتم تا برای استاد ببرم. وقتی رسیدم پشت در کلاس همه داشتند مدارهایی که روی تابلو کشیده شده بود را توی جزوه رسم می کردند...